Ten oryginalny egipski obelisk, dziś znajdujący się w centralnym punkcie Placu św. Piotra, sprowadził do Rzymu, na specjalnie w tym celu zbudowanym statku, cesarz Kaligula (37–41). Przetransportowanie go z Aleksandrii było nie lada wyzwaniem: mierzył ponad 25 metrów wysokości i ważył 487 ton. Podobnie jak inne rzymskie obeliski przywiezione z Egiptu i on miał przynosić cesarzom szczęście i dostatek, był przecież symbolem promieni słonecznych – emanacji samego Boga. W Rzymie znalazł swe miejsce w środkowej części (spina) zaplanowanego przez cesarza prywatnego cyrku, po południowej stronie nieistniejącej jeszcze Bazyliki św. Piotra. Kaligula nie zobaczył jednak rozgrywanych tam zawodów i prezentowanych pokazów, a przede wszystkim wyścigów zaprzęgów konnych, które były ulubioną rozrywką rzymian. Budowę cyrku dokończył dopiero jego następca – cesarz Neron, za którego panowania służył on również za arenę prześladowań chrześcijan. Tam, według legendy, ukrzyżowany miał zostać późniejszy patron miasta i najważniejszy apostoł – święty Piotr.

Na przełomie II i III wieku cyrk przestał cieszyć rzymian. Porzucony i nieużywany, niszczał. Z czasem świat antyku zamienił się w świat chrześcijan, a on odszedł w zapomnienie, stając się rodzajem kamieniołomu, z którego pozyskiwano materiały budowlane. Ostatecznie go rozebrano, a obok, na początku IV wieku, stanęła wczesnochrześcijańska bazylika San Pietro in Vaticano. Tylko strzelisty, zwieńczony kulą obelisk wciąż stał i przypominał o pogańskich czasach. O dziwo, nie zawalił się jak inne rzymskie obeliski. Niestraszne mu były trzęsienia ziemi, grząski teren, stopniowa dewastacja terenu i brak konserwacji, jakby korzeniami wrósł w areał należący do dawnego cyrku. I nawet budowa nowej bazyliki Piotrowej, zainaugurowana przez papieża Juliusza II na początku XVI wieku, i nowe fundamenty stworzone pod budowę zakrystii nic mu nie uczyniły. Wciąż dumnie stał i przypominał o minionej chwale. Wielokrotnie myślano o przesunięciu go w inne miejsce, ale trudu tego nie podjął się żaden wykonawca. Dopiero papież Sykstus V pod koniec XVI wieku zdecydował się na przeniesienie go i postawienie przed niedokończoną jeszcze nową Bazyliką św. Piotra. Zadanie to spoczęło na barkach głównego architekta papieskiego, Domenica Fontany. Wymagało wiedzy i wyczucia, a przede wszystkim odwagi, której ponoć nie starczyło nawet Michałowi Aniołowi.

Prace nad przesuwaniem obelisku rozpoczęto w kwietniu 1586 roku od mozolnego, trwającego siedem dni wydobywania kolosa z ziemi za pomocą specjalnie stworzonej machiny ciągniętej przez konie. Przypomnijmy, że nie istniał wtedy jeszcze Plac św. Piotra (Piazza di San Pietro) zdobiony kolumnadą Berniniego, a w jego miejscu rozciągała się otwarta przestrzeń, na środku której 800 robotników, przy użyciu 47 dźwigów kołowrotowych i 140 koni, po czterech miesiącach żmudnej pracy dotarło w wyznaczone miejsce 10 września. Wówczas przystąpiono do osadzania obelisku na przygotowanym ośmiometrowym postumencie. Setki gapiów, modląc się, uczestniczyło w tym podniosłym wydarzeniu. Fontana zadął w trąbę, dając tym samym sygnał do ciągnięcia. Po wielu godzinach pracy w śmiertelnej ciszy plac wypełniły okrzyki radości. Przedsięwzięcie architekta zostało doprowadzone do końca. Dzwony kościelne rozbrzmiały w całym mieście, papież poświęcił obelisk, odprawił mszę i pobłogosławił robotników biorących udział w przedsięwzięciu. Biskup Rzymu nakazał zwieńczyć obelisk krzyżem, a do kuli, która zawierać miała prochy Cezara (co okazało się nieprawdą), włożono relikwie Świętego Krzyża. W ten sposób cały obelisk wraz z postumentem i krzyżem osiągnął wysokość prawie 40 metrów. Nie zapomniano też o umieszczeniu na jego czterech bokach herbów papieskich i inskrypcji. Wychwalają one imię Chrystusa obrońcy i zwycięscy („lew z plemienia Judy wygrał”), informują o dziele papieża i przywołują (błędne) informacje o pierwotnych fundatorach obelisku (August i Tyberiusz); wreszcie opowiadają o niegodnym pogańskim kulcie, któremu monument ten służył i od którego uwolnił go papież Sykstus V w drugim roku swego pontyfikatu.

Tradycja ludowa głosi, że kto zdoła przejść między obeliskiem a postumentem, temu zostaną odpuszczone grzechy. Nie miejmy jednak nadziei – to zaledwie kilka centymetrów. Warto jednak przyjrzeć się dokładnie temu przesmykowi pomiędzy dwoma trzonami, aby pochylić głowę nad inżynierskim talentem Domenica Fontany.